مدرسه علميه الزهراء شهداد كرمان

باز دل ما را هوايي مي كند ** باز ميل پرگشايي مي كند**
گشته مجنون و پر از سودا شده ** وه چه شوري اندر آن پيدا شده**
امشب اين دل باز مستي مي كند ** در خيالم پيش دستي مي كند**
عشق دلبر باز غوغا كرده است ** كاين چنينم مست و شيدا كرده است**
اين چه سوادئيست در پنهان من؟ ** كاو برون مي راند از تن جان من ؟ **
خانه دل از چه رو بي صاحب است؟ ** يا اگر دارد چرا او غائب است؟**
گوئيا اين خانه چون خالي شده ** طالب مهمان بس عالي شده **
در دلم جز عكس روي يار نيست ** غير ياد يار من را كار نيست **
دل فكاراست و به ياد روي يار ** هر كجا باشد به جست و جوي يار**
يار آيا آگه از اين دردهاست؟ ** كاو شفاي درد بي درمان ماست **
درد بي درمان چه باشد؟ فصل يار** بهر او درمان چه باشد؟ وصل يار **
عاشق آن باشد كه اندر هر زمان ** هر مكاني آشكارا و نهان**
غير ياد يار او را كار نيست ** جز رخ دلدارش در پندار نيست**
هر كسي از عشق حرفي مي زند ** حرفهاي بس شگرفي مي زند **
مي كند تفسير عين و شين و قاف ** دور از عشق است و حرف او گزاف **
عشق يعني وصل با ذات الاه ** وصل با او و جدا از ماسواه**
عشق يعني خانه قلبت تهي ** تا كه باشد جاي آن سرو سهي**
عشق يعني دست از هر كس بشوي ** غير مهدي دلبري ديگر مجوي**
همنشينش باش در هر روز و شب ** جز به نام ناميش مگشاي لب **
دلبرا، نام نكويت مي برم ** دردهايت را بجانم مي خرم **
دلبرا دور از توأم من مرده ام** چون گل بي باغبان پژمرده ام**
با خبر از حال زارم مي شوي؟** مرهم قلب فكارم مي شوي؟ **
من زهجر روي تو ديوانه ام ** با تو مأنوس از همه بيگانه ام **
درد دارد اين دلم، درمان تويي ** هر چه مي خواهم نگارا، آن تويي **
امشب اي يارا بگو جايت كجاست؟** در مدينه، يا نجف يا كربلاست؟ **
امشب آيا همدمي داري، بگو؟** يا كه باز از غصه بيماري، بگو؟ **
امشب آيا باز تنها مانده اي؟** در ميان خيل غمها مانده اي؟**
گر چه مي دانم تو غايب نيستي** حاضري اما مصاحب نيستي **
نيستي هم صحبت ما عاصيان ** چون گنه گرديده حائل بينمان **
اي امام دائما اندر حضور ** اي وجودت نور، نه، مافوق نور**
اي جمال ماه تو بدر الدّجي** ني غلط گفتم تويي شمس الضّحي**
توسن عقل ار چه بالا رانده ام ** باز هم در وصف تو وا مانده ام **
در تصور معني حق چيست هان؟** فوق اين هستي و اين كون و مكان **
دروراي اين همه پندارها ** پشت اين تصويرها، افكارها**
فوق هر چيزي بغير از ذوالجلال** طلعت مهدي است در عين كمال**
آنكه عالم در قوام از بود اوست ** لطف رب العالمين در جود اوست **
آنكه باشد نور حق اندر زمين** دست رب العالمين در آستين **
عالم از فيض وجودش برقرار** ملك هستي از وجودش بر مدار
بقية الله است كي از او جداست؟** سايه حق است و با حق هر كجاست
ديگر اينجا بهر من عقلي نماند** بهر اين قائل دگر نقلي نماند
نقلهاي گفتني را گفته ام ** بلكه من بنهفتني ها گفته ام
اين سخنها از زبان من نبود** اين صدا هم از دهان من نبود
من نِيَم اينجا فقط او هست، او** لال بودم او بُد اندر گفتگو
چون در اينجا مستمع خود عاقل است** مقصد و مقصود ما هم حاصل است
كرده امشب عشق او فتح الفتوح** برده از من عقل و هوش و جان و روح
من سخن گفتن نمي دانم كنون** چونكه هستم غرقه بحرجنون
دست بردم تاعنان گيرم زبان** اين ندا بر دستم آمد، هان! بمان
تا كي آخر مهدي صاحب زمان** ماند اندر پرده غيبت نهان
تا به كي اسرار حق پنهان شود** رازها اندر قلم بي جان شود
حاليا «تائب» دگر حرفي مخوان ** اين تو و اين هم قلم اين هم زبان
نكته دانان زمان چون اندكند** باب اين سحر البيانت را ببند