مدرسه علميه الزهراء شهداد كرمان

بدون ترديد، اساس تمام دوستيها خداوند است و هر آنكس كه دوست خداست; محبوب قلبهاي پاك نيز هست . از اين رو در ابتدا روايتي را كه در آن خداوند محبت خويش را نثار آخرين امام معصوم عليه السلام نموده است به گوش جان مي شنويم:

 پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله فرمودند: «ان الله عزوجل اوحي الي ليلة اسري بي: يا محمد! من خلفت في الارض في امتك؟ - وهو اعلم بذلك - قلت يا رب اخي . قال: يا محمد علي بن ابيطالب؟ قلت: نعم يا رب . قال: يا محمد اني اطلعت الي الارض اطلاعة فاخترتك منها فلا اذكر حتي تذكر معي فانا المحمود وانت محمد، ثم اني اطلعت الي الارض اطلاعة اخري فاخترت منها علي بن ابيطالب فجعلته وصيك فانت سيد الانبياء وعلي سيد الاوصياء; همانا خداي عزوجل در آن شب كه به گردش شبانه برده شدم (معراج) به من وحي فرمود: اي محمد! چه كسي را در زمين ميان امتت به جاي خود گذاشتي؟ ! - در حالي كه خود بدان آگاه تر بود . - عرض كردم: پروردگارا! برادرم را . فرمود: اي محمد! علي بن ابيطالب را؟ عرض كردم: بلي اي خداي من! فرمود: اي محمد! من از ابتدا از فراز عرش نظري بر زمين افكندم و تو را از آن اختيار كردم، هيچگاه يادي از من نشود مگر اينكه تو نيز با من ياد كرده شوي . من خود محمودم و تو محمد، سپس نظري ديگر بر زمين افكندم و از آن علي بن ابيطالب را برگزيدم و او را وصي تو قرار دادم; پس تو آقاي پيامبران و علي آقاي اوصياء است .»

 در ادامه اين گفتگو، رسول گرامي اسلام پس از توصيفاتي درباره فرمايش خداوند پيرامون امامان معصوم عليهم السلام، و بعد از آنكه انوار پاك ائمه اطهار را مي بيند، در بخشي ديگر از كلام خود مي فرمايد: «عرض كردم: پروردگار من! اينان چه كساني اند؟ فرمود: اينان امامان هستند و اين يك نيز قائم است كه حلال كننده حلال من و حرام دارنده حرام من است و از دشمنان من انتقام خواهد گرفت .» پس خداوند فرمود: «يا محمد! احببه فاني احبه واحب من يحبه (1) ; اي محمد! او را دوست بدار كه من او را دوست مي دارم و هر كس كه او را دوست بدارد نيز دوست مي دارم .»                                        

(1)ابن ابی زینب-غیبت نعمانی-مکتبت الصدوق ص93ح 24

چهره گل باغ و صحرا را گلستان مي كند

                                      ديدن مهدي عليه السلام هزاران درد، درمان مي كند

مُدّعي گويد كه با يك گل نمي گردد بهار 

                                       من گلي دارم كه عالم را گلستان مي كند

نشاط آورترين و خوشايندترين فصل سال و محبوب ترين و دوست داشتني ترين فصول در نزد همه انسانها و حتّي حيوانات و پرندگان فصل بهار است. و از طرف ديگر، زيباترين جلوه هاي زندگي انسان در دوران جواني ظهور و بروز مي كند؛ دوراني كه او سرشار از انرژي و قدرت و نشاط است و در واقع، جواني نيز بهار عمر انسان به حساب مي آيد. تمامي اين بهارها كوتاه و محدود است و به قطعه خاصّي از زمان و دوران بستگي دارد كه حداكثر چند ماه و يا چند سال به طول مي انجامد؛ اما همين دوران كوتاه نيز بدون بهار آفرين حقيقي غمزا و بي نشاط است.

آمد بهار و گل رخ من در سفر هنوز

                                    خنديد و ابر چشم من از گريه تر هنوز

آمد درخت گل به بر امّا چه فايده؟

                                    كان سرو گلعزار نيامد به بر هنوز

آنچه بشر آرزو دارد و در پي دست يابي به آن است، بهار طولاني و همگاني و نشاط فراگير و عمومي است؛ بهاري كه تمام نقاط زمين را فرا گيرد و تمام موجودات را زير بال خود قرار دهد و تمام دلها را نشاط بخشد و تمام جانها را سرسبز سازد. در متون ديني ما به اين آرزوي بشري و تحقق آن اشاراتي شده است. از جمله، درباره جان جانان، حضرت صاحب الزمان، (روحي له الفداء) چنين تعبيري آمده است: «اَلسَّلامُ عَلي رَبيعِ الاَْنامِ وَنَضْرَةِ الاَْيّامِ؛(1) سلام بر بهار مردم و شادي روزگار.»

گل من را بهاري بي خزان است

                                    گل من مهدي صاحب زمان است

و در برخي روايات نيز از روزگار ظهور مهدي عليه السلام تعبير به «نيروز» (نوروز) كه آغاز بهار است، شده، از جمله: امام صادق عليه السلام فرمود: «يَومُ النَّيْروزِ هُوَ الْيَومُ الَّذي يَظْهَرُ فيهِ قائِمُنا اَهْلَ الْبَيْتِ… وَ ما مِنْ يَومِ نَيْروزٍ اِلاّ وَ نَحْنُ نَتَوَقَّعُ فيهِ الْفَرَجَ؛(2) روز نوروز روزي است كه قائم ما اهل بيت در آن ظهور مي كند… و هيچ روز نوروزي نيست، مگر اينكه ما در آن روز منتظر فرج مي باشيم.»

اي دل بشارت مي دهم خوش روزگاري مي رسد

                                        با درد و غم طي مي شود آخر بهاري مي رسد 

اين تعبير فقط يك تعبير ذوقي و ادبي شعر گونه عاري از حقيقت نيست، بلكه از واقعيت بس ژرفي حكايت دارد كه تنها در دوران مهدي موعود عليه السلام تحقق پذير خواهد بود.   

  اگر آن گل به تنهايي نمايد چهره بر عالَم

                                       شود بر مدّعي پيدا كه با يك گُل بهار آيد .

مفاتيح الجنان، زيارت حضرت صاحب الامر، ص 1006؛ بحار الانوار، ج 99، ص 101. 2.

 بحار الانوار، ج 52، ص 308؛ مستدرك الوسائل، ج 16، ص 356.

.  مرحوم آية اللّه العظمي بروجردي كنار مرقد مطهر آية اللّه حاج شيخ عبد الكريم حائري (واقع در مسجد بالا سر حضرت معصومه عليهاالسلام ) تدريس مي كردند.

در يكي از روزها هنگام درس، آقا متوجه شد كه يكي از شاگردان به قبر حاج شيخ عبدالكريم تكيه داده است، با تندي به او فرمود: «آقا! به قبر تكيه نكنيد! اين بزرگان براي اسلام زحمت كشيده اند، به آنها احترام بگذاريد!» آقاي بروجردي نسبت به كتب علمي و ديني، احترام بسياري قائل بودند و مي فرمودند: «در تمام عمرم در اطاقي كه كُتب حديث باشد، حتّي داراي يك حديث باشد، نخوابيده ام.»

در روايت آمده است كه: «هر چيزي را بهاري است … .»  و عيد نوروز، بهار طبيعت است.

اگر ما خرافات و نقاط منفي و تارك را از چهره اين عيد بزداييم و بگذاريم هم رنگ طبيعت با صفا، باشد، در ديد مكتب نيز عيدي، عزيز و ارجمند خواهد بود.

مقام معظم رهبري در جواب سؤالي درباره عيد نوروز فرمودند: «اسلام با آداب و سنن ملّت هاي مختلف سر جنگ ندارد، گرچه كه در اسلام آداب و سنن خاصّي هست، هيچ اشكالي ندارد كه ملّت هاي گوناگون در كنار آداب و سنن اسلامي، آداب و سنني را كه از قرن ها تجربه يا عادت يا به هر حال از گذشتگانشان به ارث برده اند، حفظ كنند. تنها يك شرط بايد مورد ملاحظه قرار بگيرد و آن اين است كه اين آداب و سنن ملّت ها با روح اسلام منافاتي نداشته باشد و هدف گيري حركت اسلامي را مختل نكند… .

مي دانيم كه هدف اصلي اسلام عبارت است: از به كمال رساندن معنوي انسان ها كه اين هم در سايه تحقق يك اجتماع بر معناي توحيد، عملي است و لاغير … .

هر سنتي در جامعه كه با اين جهت گيري مخالفت بكند، با اسلام مخالف است و اسلام آن را قبول نمي كند … .

حالا يك ملّتي رسمش اين است كه اوّل بهار را جشن مي گيرد و حلول بهار را براي خودش يك روز نو، روز شيرين و روشني مي داند، اين چه اشكالي دارد؟

نوروز يعني، روز نو، يعني، اوّلين روز سال نو و مبداء سال را هم اوّل بهار مي گيرد، اين چيزي نيست كه اسلام با آن مخالفت كند.» آري، عيد واقعي انسان - كه برترين مخلوق الهي و گل سرسبد عالم خلقت است - بازگشت به خويشتن، توجّه به مبدأ هستي، تعليم كتاب سعادتش و در نهايت خود را باز يافتن و به خدا رسيدن است.

 امام باقر عليه السلام فرمود: «خانه علي عليه السلام و فاطمه عليها السلام بخشي از هجره پيامبر صلي الله عليه و آله است و سقف آن خانه، عرش پروردگار مي باشد. محل فرود وحي و رفت و آمد فرشتگاني است كه هر صبح و شام و هر ساعت و لحظه، با آوردن پيام در حال آمد و شد هستند. آن جا خانه اي است كه هرگز رفت و آمد فرشتگان در آن، پاياني ندارد. گروهي فرود مي آيند و گروه ديگر بالا مي روند. پروردگار عالميان پرده را از آسمان ها براي حضرت ابراهيم عليه السلام كنار زد و به نور باصره اش قوت بخشيد، تا نگاهش به عرش افتاد. همچنين خداوند به ديد چشم محمد، علي، فاطمه، حسن، حسين عليهم السلام قدرت بيش تري داد; و آن ها عرش پروردگار را از خانه هاي خود مي ديدند و هرگز سقفي براي خانه هايشان جز عرش پروردگار نمي ديدند… 

(توشه ای برای مسافرین سرزمین وحی التماس دعا……)                                                        سفینه البحار ج 1ص115