مدرسه علميه الزهراء شهداد كرمان

 1 - بيرون آمدن دست هاي زهراعليها السلام از كفن

هنگامي كه امام علي عليه السلام بدن زهراعليها السلام را كفن كرد، وقتي كه خواست بندهاي كفن را ببندد فرزندان خود را صدا زد و فرمود: «هلموا تزودوا من امكم; بياييد از ديدار مادرتان توشه بگيريد.» حسن و حسين عليهما السلام فرياد زنان مادر را صدا مي زدند، و مي گفتند: وقتي كه به حضور جدمان رسيدي سلام ما را به او برسان و به او بگو: بعد از تو در دنيا يتيم مانديم. آه! آه! چگونه شعله غم دل از فراق پيامبرصلي الله عليه وآله و مادرمان خاموش گردد؟!

امير مؤمنان مي فرمايد: «اني اشهد الله انها قد حنت وانت ومدت يديها وضمتهما الي صدرها مليا; من خدا را گواه مي گيرم كه فاطمه ناله جان كاه كشيد و دست هاي خود را باز كرد و فرزندانش را مدتي به سينه اش چسبانيد.»

ناگاه شنيدم هاتفي در آسمان ندا داد: «يا ابالحسن ارفعهما عنها فلقد ابكيا والله ملائكة السماء …; اي علي! حسنين را از روي سينه مادرشان بردار، سوگند به خداوند، كه فرشتگان آسمان را به گريه انداختند. (1) »

2 - نام زهراعليها السلام و نزول آب بهشتي

امام صادق عليه السلام فرمود: از ام ايمن نقل شده، كه در راه مكه به جحفه به عطش شديدي دچار شدم تا آنجا كه جانم به خطر افتاد، پس رو به آسمان نموده عرض كردم: اي پروردگار من، مرا دچار تشنگي نموده اي در حالي كه من خادمه دختر پيغمبرت مي باشم؟ آن گاه ديدم كه سطلي از آب بهشتي ظاهر شد، از آن نوشيدم. قسم به خانمم فاطمه زهراعليها السلام كه بعد از آن تا هفت سال گرسنگي و تشنگي بر من عارض نشد. (2)

1) بيت الاحزان، ص 154.

2) بحارالانوار، ج 62، ص 102; مستدرك الوسائل، ج 5، ص 135، ح 41.  

 فاطمه ي زهرا عليهاالسلام در خطبه اي   ، پرده  از فتنه هاي ناشي از سقيفه را فاش ساخته است. دختر پيامبر صلي الله عليه و آله ، اين خطبه را هنگامي ايراد كرد كه گروهي از زنان مهاجران و انصار براي عيادت و احوال پرسي از او ـ كه در اثر حمله به خانه اش مصدوم و بيمار بود ـ رفته بودند.

آن بانوي بزرگ در فرازي از اين خطبه فرمود:

«آگاه باشيد به جانم سوگند! اين حكومتي كه پديد آوردند، تازه آبستن شده است. پس صبر كنيد تا ببينيد چه ثمره اي به بار مي آورد. آن گاه از آن به اندازه ي ظرف هاي بزرگ [به جاي شير[ خون تازه و سمّ كشنده بدوشيد! اين جا است كه كساني كه به راه باطل رفته اند، زيانكار مي شوند و آيندگان، عاقبت آنچه را كه گذشتگان تأسيس كردند، خواهند ديد. [اكنون كه به مراد خود رسيديد] از بابت دنياي خود خوش باشيد و قلبا براي فتنه هايي كه خواهد آمد، مطمئن باشيد. و بشارت باد بر شما به شمشيرهاي برنده اي كه به دنبال آن مي آيد و قدرت متجاوزي كه حداكثر ظلم و تعدّي را روا مي دارد و به هرج و مرجي فراگير كه همه جا را شامل مي شود و به استبدادي از ظالمين كه مقدار اندكي از بيت المال را باقي مي گذارد، به گونه اي كه كسي در آن رغبت نمي كند و جمعيت شما را درو مي كند [همه را قتل عام مي كند]، پس حسرت و اندوه با شما باد، و به كدامين سو مي رويد؟… .»(1)

1 ـ طبرسي، الأحتجاج، ص 66؛ مجلسي، محمد باقر، بحار الأنوار، تهران، المكتبة الأسلامية، ج 43، ص 160.

از رجبعلي خياط نقل شده است كه: «در تشييع جنازه آيت اللّه  بروجردي رحمه الله جمعيّت بسياري آمدند و تشييع با شكوهي شد. در عالم معنا از ايشان پرسيدم كه چطور شد از شما اين اندازه تجليل كردند؟ فرمود: «تمام طلبه ها را براي خدا درس مي دادم.»

کیمیای محبت “محمدی ریشهری"ص 185

دو نفر شيعه و سنّى، در مورد معاويه بحث مى‏كردند. شيعه گفت: «معاويه اهل جهنّم است». سنّى گفت: «معاويه از صحابه پيامبر بود؛ پس اهل نجات است و خداوند او را به بهشت مى‏برد».

شيعه گفت: «اگر خداوند بخواهد معاويه را به بهشت ببرد، ما شيعه‏ها نمى‏گذاريم». سنّى با تعجّب پرسيد: «چگونه از كار خداوند جلوگيرى مى‏كنيد؟» شيعه گفت: «همان طور كه خداوند جل جلاله مى‏خواست على عليه‏السلام را خليفه كند و شما جمع شديد و نگذاشتيد».

اُمّ سلمه مي گويد: رسول اكرم صلي الله عليه وآله در نيمه شب هميشه اين چهار دعا را مي خواند و ناله مي كرد:

“اَللَّهُمَّ لاتَنْزَعْ صالِحَ ما اَعْطَيْتَني  ابداً،

اَللَّهُمَّ لاتُشْمِتْ بي  عَدُوّاً وَ لا حاسِداً اَبَداً،

اَللَّهُمَّ لاتَرُدَّني  في  سُوءٍ اسْتَنْقَذْتَني ،

اَللَّهُمَّ لاتَكِلْني  اِلي نَفْسي  طَرْفَةَ عَيْنٍ اَبَداً؛(1)

خدايا! آنچه از امور صالحه به من داده اي، باز پس نگير! بار خدايا! هيچ گاه دشمن مرا و آنهايي را كه نسبت به من حسد مي ورزند، شاد نكن! خدايا! از آن بدي كه نجاتم داده اي، دوباره به آن برم نگردان! خدايا! يك چشم به هم زدن مرا به خودم وامگذار!”

1) تفسير سوره نجم، دستغيب شيرازي، ص 100.